Prolog. Zew.

       W mroku nocy zgłębiam tajemnice ciemnych uliczek miasta. Mój słuch wyłapuje każdy szmer, krok, wzrok przebija się przez ciemność z łatwością, z jaką oddychamy. Poczucie władzy przepełniało całe moje ciało, mięśnie sprężały się przy jakimkolwiek szepcie. Bieg od zawsze mnie odprężał, lecz dopiero teraz było to uczucie rozchodzące się po wszystkich kończynach. Szybkie spojrzenie w bok, pusto. Cisza... Zakręt w prawo i, nagle, po oczach uderza mnie gama jasnych, jaskrawych barw. Kolejny raz zakręcam, a upragniony mrok ogarnia moje ciało, przechodząc przez skórę, wnikając w kości i krew. Pierwotna siła, łącząca się z tą częścią umysłu, która przez większość ludzi pozostaje nieużywana, w tym momencie daje mi wszystko czego można zapragnąć. Upojenie chwilą zapomnienia, które zapoczątkowała się w lesie, szybko minęła. Pędziłem, ile sił w nogach, kiedy wpadłem na dziewczynę.

       Gdy jej ciało upadało, misternie ułożony kok wypuścił ze swych objęć kaskadę rudych włosów, które ułożyły się w pomarańczowy wachlarz, na kamieniach chodnika, akurat w tym miejscu rzuconych jakby od niechcenia, na ziemię. 

       Jej brązowe oczy patrzyły na mnie ze strachem, po czym zamglone, skryte za zasłoną łez, zamknęły się, odbierając mi szansę na rozkoszowanie się ich widokiem. Delikatnie musnąłem rudą czuprynę, a prąd temu towarzyszący, delikatnie mnie sparaliżował, a na moje spojrzenie podziałał jak katalizator, bo błysnęło energią. 

       Za nami rozległ się odgłos kroków, posyłając ostatnie zerknięcie na bezwładne ciało, oddaliłem się, a w duchu prosiłem Boga o kolejne spotkanie z nieznajomą rudowłosą oraz o jej zdrowie.

***