8. Oszukani.

      Byliśmy już w pobliżu domu, gdy usłyszeliśmy odgłosy kłótni. Dwa męskie głosy przekrzykiwały się, ale ze strzępów jakie do nas dolatywały nie można było określić powodu sprzeczki. Wymieniłam z Dawidem porozumiewawcze spojrzenie i automatycznie, nie odzywając się pobiegliśmy w kierunku głosów. Z każdym krokiem słowa stawały się wyraźniejsze. Drzewa zamazywały się nam przed oczami, tworząc feerię barw. Słyszałam trzeszczenie gałęzi pod naszymi butami. Wreszcie znaleźliśmy się na polance, a zrozpaczona Patrycja rzuciła się mi w objęcia.

-Oni nie wiedzą, co robią. Ten tępy Maciej ich przeklął, bo mu w czymś przeszkodzili i oni tak od trzech godzin próbują się do siebie dorwać. 

-Pat...- miałam coś powiedzieć, ale dopiero teraz zauważyłam co ona miała na myśli. Adam i Mateusz... zachowywali się jak zakochani w sobie i próbowali się przytulić - a może nie tylko?- ale coś ich przed tym powstrzymywało. Jakaś niewidzialna ściana. Dziewczyna patrzyła wręcz błagalnie na Macieja, który był szczerze ubawiony całą sytuacją i okazywał to w dość dziwny sposób. Nie można było nazwać tego uśmiechem, jeden kącik ust miał delikatnie odgięty do góry, a drugi nadal zostawał w pozycji mówiącej "Jestem bogiem, uświadom to sobie". Podeszłam do niego, udając rozbawienie, a gdy byłam już przy nim przywołałam mój żywioł i zamachnęłam się nim na czarodzieja. 

-Masz to natychmiast przerwać.

-Zasłużyli.

-Mam to gdzieś, przestań.

-Za kilka godzin bariera puści, a zaklęcie miłosne... tu będzie trudniej. Im większa w nich nienawiść do siebie tym dłużej będzie trwało.

-Oni robią sobie krzywdę uderzając w tą całą "barierę", co to jest?

-Plazma. Za razem gorąca jak i zimna, dlatego ich ręce są tak pokaleczone. Z jednej strony ich ciało przykleja się do "szyby" z drugiej ich parzy.

-Jesteś okropny. 

-Nie, jestem tu aby cię zabić. 

-To masz problem, bo nie mam zamiaru dać się zabić. 

-A czy ja mówię, że chcę to robić? Najchętniej to porobiłbym na tobie testy, czemu jesteś ukierunkowana na jedynie jeden żywioł, czemu akurat ty, jakie masz DNA...

-Szalony naukowiec? 

-Można tak powiedzieć. 

-A czego się boisz?- musiałam o to zapytać, widząc, że nie zląkł się ognie buchającego z mojej dłoni.

-Niczego, jako naukowiec znam odtrutkę na każdą truciznę, wiem, co trzeba zrobić po oparzeniu, ale też po odmrożeniu, nikt nie wie tyle co ja. 

-A jeśli zamknę cię w ciemnym pustym pokoju, anty-magicznym, to też będziesz taki... arogancki?

-Jasne. Jako czarodziej mogę wszystko. No i taki pokój nie istnieje, wiele osób próbowało go wyczarować, ale potrafią to tylko Pierwszy Piekielny, no i oczywiście Pierwszy Boski, dlatego nikt nigdy nie próbował zniszczyć ich bezcielesnych istot.

-Tak więc wyzywam cię na pojedynek - słowa nie popłynęły z moich ust, ale z ust Dawida. Widać było, że przysłuchiwał się naszej rozmowie, ale widział, że lepiej się nie wtrącać, gdy malutka żyłka zaczyna pulsować mi na szyi. 

-Ty? Marna mieszanka potwora i człowieka? Chyba nie sądzisz, że mnie pokonasz.

-Czemu nie? - na twarzy demona pojawił się iście diabelski uśmiech, on miał coś w zanadrzu, a teraz wiedziałam o tym i ja i Maciej. Taka mina u nikogo nie wróżyła niczego dobrego. 

-Zgoda. - podali sobie ręce, a Patrycja odprowadziła mnie do miejsc za białą linią, która rozciągnęła się i uformowała duży prostokąt na ziemi, mający być polem do walki. 

-Teraz patrz - usłyszałam szept, a po chwili walka rozgorzała. 

-Vinimum aqua - pierwszy cios otrzymał Dawid, ale nie przejął się nim zbytnio.

-Agape terra in vinnimus hestia - dookoła czarodzieja pojawiły się kamienne ściany, które stanowiły dość dużą przeszkodę do pokonania, ponieważ nie ukazywał się zza nich dobre kilka minut. W tym czasie Dawid wymienił jeszcze kilka zaklęć, które zalały kamienny krąg, podpaliły go i zamknęły.

-Maxima aqua, inniva ignis.

Na końcu ukazali się oni. Ich postacie zaczęły krążyć nad nami niebezpiecznie zbliżając się do walczących. Gdy odezwał się pierwszy, ubrany w najbardziej postrzępioną szatę, jaką kiedykolwiek widziałam, musiałyśmy zatkać uszy. Jego piskliwy głos niósł się echem po polanie. Po raz pierwszy odkąd wróciliśmy Adam i Mateusz przestali próbować się do siebie dorwać i spojrzeli w niebo. 

-Macie przestać. Natychmiast.

-Tak jest, Semirze.

-Adam, Dawid. Pierwszy Piekielny was wzywa. Macie się tam znaleźć i to natychmiast. Teraz spostrzegł, że to nie Adam siedzi w kamiennej kopule, lecz wpatruje się z uwielbieniem w Anioła.

-Ohyda. Kalasz nasz ród. - wypowiedział pod nosem kilka słów, które brzmiały "finem belli tempore amor". Nagle bariera się rozpadła, a my wróciliśmy do normalności, bo jedyne z czym teraz wpatrywał się w Mateusza Adam i odwrotnie była nienawiść. 

-Au, moje ręce, co ten pokręcony człowieczek z nami zrobił?

-Rzucił zaklęcie miłosne i utworzył barierę miedzy wami. Tak po krótce.

-Niech ja go dopadnę...

-Na to będzie czas później - pisnął Semir, po czym razem z kompanami zniknął tak szybko jak się pojawił.

-Znów dostaniemy jakaś misję. Będziesz musiała zacząć poszukiwania bez nas, ale nie martw się, Pati z tobą zostanie. 

-A kiedy wrócicie? 

-Zależy od zadania, ale coś czuję, że to może trochę potrwać.

-Dobrze, ale skąd będziesz wiedział, gdzie jesteśmy? 

-Patrycja wyśle mi sygnał, potrafisz to prawda? - skierował to pytanie do jedynej dziewczyny poza mną w tym towarzystwie.

-Jasne. Nie martwcie się. Lećcie już, bo wiecie co grozi za nie wysłuchanie rozkazów.

-Żegnaj, Anika.

-Żegnaj, Dawidzie.

Chłopaki także zniknęli w podobny sposób, jak wcześniej diabelska spółka. Zostaliśmy na polanie we czwórkę, a każdy z nas zanurzył się we własnych myślach. Ja myślałam jedynie o poszukiwaniu kolejnych, podobnych do mnie ludzi, a Mateusz wziął sobie za punkt honoru wydostanie czarodzieja z klatki. Gdy mu się to udało zauważyliśmy, że kawałek jego twarzy się ... oberwał. Podeszłam do niego i zobaczyłam, że miał na twarzy maskę. 

Zerwałam ją jednym, mocnym, szarpnięciem. Ukazała się podobna twarz, ale tę kalały dwie blizny ciągnące się od prawej skroni aż do policzka. 

-Jesteś Joachimem, prawda?

-Tak. 

-Cudownie - mruknęłam sarkastycznie.

***

Na moje polecenie pojechaliśmy do mojego starego domu, dowiedzieć się czy ojciec już się czegoś dowiedział o innych żywiołakach. Na razie jednak nie wiedzieliśmy nic. Zajęliśmy się, więc Joachimem, który stał się o wiele bardziej potulny niż wcześniej. 

-Nie możecie nikomu o mnie powiedzieć, to by mnie zrujnowało, oni chcą mnie zabić od kiedy dowiedzieli się, że zabiłem jednego z demonicznych, więc skryłem się za maską mojego zmarłego brata. 

-Nie powiemy, jeśli powiesz nam o kimkolwiek, kto w ostatnim czasie przejawiał jakiekolwiek magiczne zdolności. - przenikliwość ojca, który przyjechał zaraz po telefonie, była rzeczywiście wielka.
-Mógłbym wam powiedzieć, ale nie mam pewności, czy nie wydacie mnie zaraz tym postrzelonym zabójcom.
-Powiedział bym coś, ale się powstrzymam, lecz wiedz, że nam można ufać.
-Tobie wierzę, im nie.
Wskazał palcem na mnie i Patrycję, patrząc na nas wrogim wzrokiem. Szczególną nienawiść czuł do mnie, ale w sumie był jak Peter Pettigrew, z jednej strony odważny, ale gdy pokaże się mu sytuację bez wyjścia to usuwa się z kadru, by nie zostać poszkodowanym. Teraz, skulony na skórzanej kanapie, którą zakupili Adam i Patrycja, za moimi plecami, wyglądał jak bezbronne dziecko. Nie miałam dla niego litości. Okłamał, przez co zranił, Dawida. Chciał go zabić podczas pojedynku. Oszukał wszystkich. A teraz chce, żebyśmy okazali mu litość? Dobre sobie. Niestety, ojciec nie wiedział tego i przysiągł, że nie powie, a moment ten musiał mi umknąć. Teraz Joachim stawał się coraz większy, a ojciec tak jakby nagle postarzał się o dziesięć lat.
-Co tu się stało?
Patrycja, ze łzami w oczach, pokazała na oszusta i powiedziała dwa słowa, jednak nie znałam ich znaczenia.
-Incantatores transitum.
-Masz rację, to było to zaklęcie, a twój ojciec nie zdąży wam powiedzieć, gdzie macie szukać. Pożegnaj sięz tatusiem.
-Ty... bestio. Jesteś strasznym skurwielem. Jak mogłeś?
-Nie pozwolę, by ktoś taki jak wy przeszkodził mi w misji.
-Jeśli ta twoja misja jest tak samo psychiczna jak ty, to współczuję.
-Spokojnie, moją misją jest oczyszczenie świata z takich dziwadeł.
-Pasujesz do niej jak ulał.- miałam ochotę rzucić mu się do gardła, ale zauważyłam delikatny ruch ręki jaki wykonał Joachim.
-Ignis wolminis.
Gorąca kula przetopiła mi ubranie i trafiła w miejsce poniżej piersi. Zabolało. Nie miałam jednak zamiaru poddawać się tak łatwo, ja też już swoje umiałam.
-Ignis maxima... - uformowałam kulę w rękach, a pod nosem dodałam - wolminis.
Mina oszusta wyryła mi się w pamięci na długi czas. Usta wykrzywione, oczy puste, białka opanowane żyłki. Jego ciało upadło z łoskotem na podłogę. Zaczęło się palić żywym ogniem. Z przerażeniem patrzyłam na swoje dzieło, po chwili zauważając, że uczepiona jestem do ramienia Pati. Ona coś do mnie mówiła. Delikatny szept docierał powoli do mózgu, powodując otrzeźwienie.
-Twój ojciec, on umiera, idź do niego.
-On nie umrze. - moje słowa brzmiały jak marna próba roztlenia nadziei.
***
Od kilku godzin czatowałam przy łóżku taty. Drżał z zimna, by zaraz po chwili oblać się potem z gorąca. Nie mogłam pozwolić, aby umarł. Musiał żyć, by mi pomóc. Czemu Joachim pojawił się akurat w chwili, kiedy zaczęło się wszystko układać? Nienawidzę go. Nienawidzę tej całej magii. Nienawidzę tej całej sytuacji.
-Tato, tatusiu. Nie umieraj. Błagam cię. Zostań ze mną.
-Jamajka. Pierwsze zadanie to Jamajka, musisz odnaleźć chłopaka o imieniu Tomasz Zanak.
Usłyszałam ciche westchnienie, a później ręka mężczyzny opadła bezwładnie, moje serce straciło ostatnią część łączącą mnie z rodzicami. Tato odszedł.

~~
Rozdzialik na 3000 widzów. Dziękuję, że jesteście ze mną i za wszystkie komentarze pozostawione przez wasze osoby. Kocham was :D