2. Nowi.

Dwa.

"Chciałbyś zmarnować szansę na coś wielkiego, 
bo się bałeś? 
Ja nie. 
Dlatego pobiegłam."

Nie wiem, ile wpatrywaliśmy się w siebie, ja widziałam jedynie oczy a one moją twarz, ale ocucił mnie dopiero zapach przypalonego sosu pomidorowego. Machinalnie zakręciłam gaz i, niczym zahipnotyzowana, wyszłam z domku. Coś ciągnęło mnie do lasu, nie oszukując się, były to te oczy. Nie bałam się, nie widziałam w nich złych zamiarów. Były raczej przyciągające, zniecierpliwione i stęsknione. Ja czułam mniej więcej to samo, nadludzkie pragnienie spotkania się z przeznaczeniem. Szłam więc dalej, nie bacząc na niebezpieczeństwo, a gdy doszłam wreszcie na miejsce, przywitała mnie zimna pustka. Nikt nie może wyobrazić sobie tego uczucia. Z jednej strony czułam się zdradzona, za to z drugiej uspokojona. Udało mi się opanować szaleństwo, bo innej nazwy na to nie ma. Musiałam oszaleć, aby wymyślić tajemnicze oczy, które mnie do siebie przyciągały. Chyba będę musiała wrócić do szpitala i poddać się niezbędnym badaniom. Moi rodzice mieli rację, jestem stuknięta. Wtedy chodziło o nocowanie u koleżanki, ale teraz... moje rozmyślania przerwał cichutki skowyt. Nie usłyszałabym go, gdyby nie mój nad wyraz dobry słuch. Spojrzałam w tamtym kierunku, ale las nadal zalany był ciemnością. Oszalałam, ale i tak musiałam sprawdzić, co z tego wyniknie. 

Wkroczyłam w las, już bez lęku. Gdy już traciłam wiarę, zawsze w ostatnim momencie słyszałam popiskiwanie i nie mogłam od tak odejść. Szłam nie wiadomo ile czasu, ale nie wyczułam jego upływu. Nie miałam dla niego miejsca w życiu, a raczej w tym momencie. Las pochłaniał moje ciało, duszę, oddając w zamian coś większego, głębszego, coś za co wielu oddało by życie lub podpisało pakt z Diabłem. Ja miałam to dostać za odrobinę czasu, czyż nie wygrałam losu na loterii? Nagle piski ucichły, a ja przestałam mieć ochotę na powrót do domu. Oczy otworzyły mi się i zobaczyłam świat taki jakim jest. W tym momencie przestałam być ślepa, a przejrzałam. Przede mną rozciągała się polana, a pośrodku jej, tak jakby malarzowi niechcący spadło z pędzla odrobinę farby, było jeziorko. Niewzruszone na wiatr i liście spadające z drzew, zostało nienaruszone. Spod półprzymkniętych powiek widziałam całe piękno świata, które do tej pory przesłonięte było zasłoną bóli, przelanej krwi, cierpienia, wojen i innych katastrof, które wywołał człowiek. Przez głowę przeleciała mi pewna myśl " Człowiek zabija dla wyrównania rachunków lub przyjemności, a zwierzęta żeby przeżyć. Właśnie dlatego są one lepsze od nas." Naturalna eliminacja, a także umysł, jaki posiada człowiek, wyniosły nas na szczyt, ale zaniedbujemy to wyrządzając sobie nawzajem krzywdę. 

Nagle olśnienie się skończyło, a ciemność we mnie rozświetlił pewien szczegół. Na polance nie byłam sama. Obok jeziorka, na pokrytym mchem kamieniu siedział chłopak. Blondyn. Od razu skojarzył mi się z aniołem, może dlatego, że emanowała od niego dobroć. Nie bałam się go, co jest dziwne, biorąc pod uwagę moją niezwykle wielką nieśmiałość i podejrzliwość. Gestem zaprosił mnie, abym usiadła koło niego, a ja z chęcią to uczyniłam. On, bez zbędnego owijania w bawełnę i wymijających pytań, powiedział:

-Teraz opowiem Ci pewną historię, a to czy mogła się wydarzyć naprawdę ocenisz sama, zgoda?

Delikatnie kiwnęłam głową, na więcej nie było mnie stać. 

I choć wiedziałam, że w tamtej chwili powinnam się bać, uciekać lub mieć miliony pytań, zostałam. Siedziałam jak zaklęta i czekałam na słowa przystojnego blondyna, od którego nie mogłam oderwać wzroku, on z resztą nie pozostał mi dłużny. Długą chwilę siedzieliśmy w ciszy, ale nagle poczułam się winna. Tak, jakbym zdradzała te piękne, czarne oczy zatapiając się w przyciągających, błękitnych studniach. Na usta wpłynął mi uśmiech, ale chłopak go nie odwzajemnił, czego właściwie się mogłam spodziewać. Teraz wiedziałam już jedno, na prawdę oszalałam  Jego wzrok oddalił się od mojej twarzy, prześlizgnął się po drzewach, a jego właściciel napiął mięśnie, niczym dzika bestia, jakby szykował się do ataku. Miałam tylko moment na wpatrywanie się w idealny profil towarzysza, gdy wszechobecną ciszę przerwał trzask łamanej gałęzi. Błękitnooki zerwał się z miejsca i pobiegł w stronę pobliskich drzew, lecz przed tym delikatnie musnął moje ramię dłonią i posyłając mi uspakajający uśmiech. Po chwili usłyszałam przeciągłe wycie, poznałam je. Szybko wstałam z miejsca i pobiegłam w kierunku, jaki niedawno obrał chłopak. 

Przyrzekłam sama sobie, że popracuję nad kondycją, kiedy tylko wrócę do domu. Już miałam się poddać i usiąść, aby wróciły mi siły, gdy obok mnie przeleciało coś ogromnego. Wilk. Wydawał się jakiś większy od normalnego, a jego futro przypominało rozgwieżdżone niebo nocą. Jedyne czym się różniło to tym, że niebo nie krwawi. Piękne zwierze zatrzymało się obok mnie, spojrzało mi głęboko w oczy, jakby widziało moją duszę, a mi zaparło dech w piersiach. To były TE oczy. Czarne jak heban, błyszczące i bijące szczęściem. Wilk, trącił mnie nosem w rękę, tak jakby chciał żebym z nim poszła. Z chęcią bym to zrobiła, gdyby nie jeden mały szczegół. Kilka metrów obok nas, a także nad ziemią, unosił się niedawno poznany przeze mnie chłopak. Jego skrzydła biły niezwykłym pięknem i blaskiem. Nie można było oderwać od nich wzroku. Tak, to było coś niesamowitego. Nagle cała urokliwość i piękno lasu przestało się liczyć, ta istota mnie do siebie przyciągała, lecz gdy miałam zrobić krok w jej kierunku, coś mnie zatrzymało. Niechętnie odwróciłam wzrok, a to co ujrzałam zszokowałoby nawet fanów filmu "Obcy". Nigdzie nie było wilka, za to w miejscu gdzie ostatnio stał, pojawiła się postać przystojnego, ciemnowłosego chłopaka, posiadacza nieziemskich oczu. Znalazłam się między młotem i kowadłem. Z jednej strony chciałam kąpać się w blasku skrzydeł tamtego, ale coś usilnie starało się przeciągnąć mnie na ciemną stronę. Musiałam się obudzić z tego pięknego, aczkolwiek strasznego snu. Spojrzałam w las, teraz nie było ze mną dwóch obcych osób. Byłam tylko ja i szum wiatru, bawiącego się liśćmi, leśne stworzenia szukające lepszego życia, a wśród tego wszystkiego ja. Mała, szara osóbka. Nic nie znaczący pionek w rękach losu. Serce powoli uspokajało swój rytm, a mi wracał rozum. Jednak to co zamierzałam teraz zrobić wykraczało pomiędzy wszystkie granice. Chłopacy wrócili na polanie, już w swojej postaci.

-Kim jesteście? I czego tu szukacie?- mój głos nie zadrżał, choć sądziłam, że jednak tak się stanie. 

-Ja jestem Mateusz. Szukam ciebie- teraz spojrzałam w stronę drugiego z nich.

-Dawid, robię to samo co on- jego głos był taki seksowny. Lekko ochrypły i taki męski. 

-Czemu? 

-Chodźmy do twojego domu, to ci to wyjaśnimy- poszłam przodem. Z jakiegoś powodu nie bałam się, że coś mogą mi zrobić. Zanim podążyli za mną, usłyszałam jeszcze ich krótką i naładowaną złością rozmówkę.

-Trzymaj łapy z dala od niej- szepnął głos, brzmiący delikatnie i płynnie. Mateusz.

-I nawzajem- odszepnął Dawid.

Później było całkiem cicho. Szliśmy dalej, ja przekonując się, że nie jestem stuknięta, a oni mogli robić co chcieli. Teraz pragnęłam tylko spokoju i dobrego obiadu, bo od wyjścia ze szpitala minęło wiele godzin. Pokonywałam kolejne kawałki trasy, coraz bardziej zmęczona, głodna i wkurzona. Nie cieszył mnie widok spadających liści, kolorów dookoła i wiewiórki, która z orzechem w rękach uciekła na nasz widok. Im bliżej byliśmy domku, tym bardziej traciłam ochotę na pogawędki, a i moja ciekawość kiedyś musiała się skończyć, marzyłam o moim łóżku. Delikatnej i ciepłej pościeli i starej, lekko przetartej poduszce. Zaniepokoił mnie duszący zapach dymu, przyśpieszyłam kroku, a zza moich pleców wystrzelili niczym strzały postacie chłopaków. Jedynie Mateusz odwrócił głowę, aby powiedzieć mi abym została i się nie bała. Dobre sobie, już poczekałam. Pobiegłam za nimi, wtedy ujrzałam scenę iście z koszmaru. W miejscu mojej ostoi spokoju, było jedno wielkie ognisko, a dym zamiast z komina, dobywał się z całego budynku. 

-Mój domek- szepnęłam, a może wykrzyczałam. Chciałam gasić pożar, ale znalazłam się w żelaznym uścisku Dawida. 

-Uspokój się, cicho, nie płacz. Dom się odbuduje. Cicho malutka. Teraz zostawię cię z nim- czyżbym słyszała brak wiary w Mateusza w ostatnim zdaniu? A może mi się tak tylko wydawało. Wtedy nie chciałam niczego czuć, o niczym myśleć. On odszedł, ciało Dawida, tak przyjemnie kojące oderwało się ode mnie. A jego miejsce zajął przyjemnie chłodny Mateusz. 

Straciłam wszystko. Dom, ubrania, pamiątki, książki. Łzy potoczyły się po moim policzku, było ich coraz więcej, aż wreszcie moja twarz była cała mokra. Mateusz, w odróżnieniu do Dawida, nie próbował mnie uspokajać. Po prostu był, a ja byłam wdzięczna im obu. Gdyby nie oni, może ja teraz płonęłabym  tam w środku. W sumie- książki, ubrania, dom- można odzyskać. Jedynie pamiątki są nieodwracalnie zniszczone. Mój chaotyczny tok myślenia przeraził nawet mnie. Gdzie jest ta spokojna, racjonalna osoba, jaką kiedyś byłam?

Głośny płacz przeszedł w szloch, aż wreszcie tylko pochlipywałam. Zdążyłam się uspokoić tuż przed powrotem ciemnookiego. Zdziwiło mnie tylko to, że były z nim dwie osoby. Brunetka z dwoma, krótkimi kucykami oraz ciemnowłosy chłopak, strasznie poważny na twarzy, tak jakby nigdy się nie uśmiechał. 

-To są Patrycja i Adam. Pomogą nam- Patrycja podbiegła do mnie z uśmiechem na twarzy i piskliwym głosem zawołała:

-Miło mi cię poznać, nie martw się domem, odbuduje się- puściła do mnie oko i zarzuciła mi ręce na ramiona. Przytuliłam się do niej, i nareszcie poczułam się jakbym miała przyjaciółkę, taką na śmierć i życie. Adam pozostał podejrzliwy i uścisnął mi dłoń, uspokajając zarazem jedyną optymistyczną duszę, a szkoda. Właśnie tego było mi potrzeba. Nie zauważyłam kiedy zgasł ogień, ale w pewnym momencie dym przestał przeszkadzać no, i przestało być tak gorąco. 

Usiadłam po turecku i zamyśliłam się. Zaburczało mi w brzuchu, a więc się wydało. Naraz naskoczyła na mnie Pati. 

-Od kiedy nic nie jesz? Pewnie ta dwója dała ci ładnie popalić, no, ale musisz zrozumieć, że jeśli my się spotykamy to nie jest to miłe dla oka no, i czas wtedy szybciej leci. Przyzwyczaisz się- jej optymizm i uśmiech były rozbrajające, nie mogłam się nie uśmiechnąć. 

Zaraz dostałam coś do jedzenia, a blondyn zaczął obiecaną opowieść. 

-Wierzysz w Niebo i Piekło?