3.Gracja.

Trzy

Rano obudził mnie dźwięk łamanego drzewa. Leniwie przeciągnęłam się na prowizorycznym łóżku, które miało mi zastąpić prawdziwe, stare i wygodne łoże. Leżałam na złożonym wpół kocu, za poduszkę, przynajmniej przez pół nocy, robiła noga Patrycji, a przykryta zostałam kawałkiem materiału. Dźwięki przybierały na sile, więc odwróciłam się w ich stronę. Zauważyłam scenę wręcz zatrważającą. Patrycja trzymała przed sobą kawał belki z mojego ukochanego domku, a Dawid, precyzyjnie, łamał go na pół. Każdy jego mięsień współpracował z innymi, żadnych zachwiań, niecelnych ciosów. Gdy tak na niego patrzyłam i porównałam jego grację do mojej kondycji… Lepiej po prostu tego nie komentować.

Ich dwójka albo nie wyczuła tego, że im się przyglądam, albo mnie ignorowali. Na szczęście dla mnie, mogłam podziwiać piękno i grację, i nie musiałam za to płacić. Wzrokiem przejechałam po moim dawnym miejscu zamieszkania i ogarniała mnie coraz większa rozpacz. W końcu nie udało mi się ukryć smutku, a z moich ust wyrwał się szloch. Trenujący rzucili się do mnie, aby sprawdzić, co się stało, jednak ja od zawsze sama rozwiązywałam swoje problemy, nie lubiłam się zwierzać, może dlatego nie miałam zbyt wielu znajomych, a jedyni przyjaciele zawodzili zanim rzeczywiście mnie poznali. W sercu wykiełkowała mi nadzieja, że może ta czwórka „odmieńców” naprawdę mnie zrozumie i spróbują zostać w moim życiu na więcej niż kilka dni. Kogo zresztą próbuję oszukać, nikt o zdrowych zmysłach nie zaprzyjaźniłby się ze mną z własnej woli, prędzej musieliby ich łamać kołem albo wlec za koniem. Po chwili spojrzałam Patrycji i Dawidowi w oczy, to co zobaczyłam odrobinę mnie zszokowało. Ich spojrzenia mówiły „Zaufaj nam nic nie tracisz, a możesz zyskać.”. Czegoś takiego potrzebowałam, z oczu pociekły mi łzy, ale gdy, poczułam wokół siebie drobne, ale umięśnione ramiona Patrycji poczułam wszechogarniającą ulgę. Wiedziałam, że przy nich nie muszę się niczym martwić, oni mi pomogą.

Zostaje tylko jeden problem. Moja mama zapewne będzie chciała u mnie przenocować, ale z oczywistego powodu nie będzie mogła. „U mnie” już nie istnieje. Boję się ich reakcji na moje rewelacje, w umyśle jednak rodzi się plan o rychłej ucieczce i zachowaniu małego kłamstwa w tajemnicy przed rodzicami. W środku czuję jednak, że to niemożliwe. Zawsze brałam swoją odpowiedzialność na własne barki, nigdy nikogo nie obarczyłam swoim występkiem, więc i teraz nie zachowam się jak tchórz- bo nimi pogardzam. Osuszyłam policzki wierzchem dłoni, zostawiając na nich brudny ślad, wstałam i pomaszerowałam do najbliższego strumyka. Dwójka „przyjaciół” podążyła w krok za mną, nie odstępując ode mnie nawet wtedy, gdy powiedziałam, że mam zamiar się umyć. Zachowali się jednak z szacunkiem i na czas mojej kąpieli odwrócili się.

Po chwili byłam już czysta. Od razu lepiej się człowiek czuje. Ubrałam się we wczorajsze spodnie i bluzkę, i pomaszerowałam w stronę drogi. Chociaż przemieszczałam się dosyć szybko (nie lubię chodzić wolno), to jednak nie sprawiło to problemu towarzyszom. Najpierw oczywiście dobiegło mnie jedno pytanie:

-Co robisz?

Można by odpowiedzieć na nie kilkoma sposobami, ironicznie – idę, prawdomównie- przyjmuję swoją odpowiedzialność na siebie lub żartobliwie – biorę byka za rogi. Ja wybrałam wariant ciszy, więc dwójka nieznajomych odpuściła dalsze pytania, a zaczęła wymieniać między sobą kąśliwe uwagi. Doszłam do przystanku, miejsca, które nie najlepiej mi się kojarzy i sprawdziłam rozkład. Tak jak się spodziewałam, autobus miałam za dziesięć minut. Usiadłam na zdezelowanej ławeczce i wyciągnęłam nogi przed siebie, nie są one zgrabne, nawet długie, ale mi się podobają- według większości ludzi jestem po prostu ewenementem lub jak ja to nazywam „oryginalnym osobnikiem płci żeńskiej, wyposażonym w więcej niż jedną szarą komórkę”, muszę wymyślić do tego jakiś skrót, bo „OOPŻwWnJSK”, powiedzmy szczerze, nie jest zbyt wpadający w ucho, chyba że gadasz z pijanym, wtedy jest całkowicie zrozumiałe. W pięć sekund znalazłam skrót idealnie pasujący do tej treści „Anika”- bo tak właśnie mam na imię.

Siedziałam tam zamyślona, a każde moje mrugnięcie zauważane było przez parę „ochroniarzy”. Nareszcie nadjechał autobus. Miałam szczęście, że kierowcą był zaprzyjaźniony facet, mogłam jechać bez biletu i nawet się nie musiałam tłumaczyć, sądziłam, że dwójka pozostałych na przystanku będzie mieć małego pecha w postaci braku pieniędzy, a tu wielkie zdziwienie, gdy Dawid wyjął z kieszeni swoich dżinsowych, krótkich i nieziemsko poszarpanych spodni dwadzieścia złotych.

Cholera! Przeklęłam w duchu. Czemu oni muszą ze mną jechać? Czy nie rozumieją, że pewne sprawy trzeba załatwić samemu?

Skoro jednak już tu siedzą, zajmę się czymś, co może ich znudzić. Wiem, będę po cichu liczyła mijane słupki. Jeden, dwa, trzy… ziew. Nie, to nawet mnie nuży. Rozejrzałam się dookoła. Nikogo nie zauważyłam, czyli jednak nie znajdę kompana do rozmowy. Nie wiem, czemu, ale nie mam ochoty na rozmowę z Dawidem i Patrycją. Oni chyba jednak ją mają, bo już po pięciu minutach dosiada się do mnie Patrycja i zaczyna zadawać setkę pytań na minutę- wierzcie na słowo, potrafi to, tak jak wy liczyć do dziesięciu.

-Czemu tam jedziesz? Mózg ci wyprało? Jesteś masochistą? Słyszałeś Dawid, jednak znam trudne słowa…

-A powiedz „Konstantynopolistańczykiewiczówna” .

Nie mogłam się nie roześmiać, ale chciałam im utrzeć nosa, więc zaczęłam pod nosem recytować.

-Stół z powyłamywanymi nogami. Cesarz czesał włosy cesarzowej, cesarzowa czesała włosy cesarza. Czarna krowa w kropki bordo gryzła trawę kręcąc mordą. Kręcąc mordą i rogami gryzła trawę wraz z jaskrami. Konstantynopolistańczykiewiczówna.

Teraz to oni patrzyli na mnie, jak na wariata. A mi brakowało dosłownie chwili, by nie wybuchnąć śmiechem.

-Czemu tak na mnie patrzycie? –zapytałam bez sensu, połowa osób, które znam, nie potrafiła by szybko wymówić „Czarnej krowy”, a co dopiero innych łamańców.

-Bo ty rzeczywiście jesteś inna – wypalił ni z gruszki, ni z pietruszki Dawid.

-Uspokoiłbyś się. To, że u nas „inny” oznacza lepszy, to nie znaczy, że tu jest to coś pozytywnego.

-Oh, ja się nie obrażam. Ja rzeczywiście jestem inna.

Naszą konwersację zakończył ostatni przystanek na trasie. Wysiadłam z autobusu i pognałam do domu, skoro mam dziś tyle szczęścia, to może zdarzę porozmawiać z rodzicami zanim wyjdą do pracy. Chyba naprawdę dopisywało mi dziś szczęście, bo gdy dobiegłam do domu zastałam moich rodziców przy stole. Zdziwiło mnie to, bo zazwyczaj o tej porze zbierają się do pracy. Weszłam do środka.

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to chusteczki do nosa rzucone na stół, matka zawsze ganiła mnie za takie niechlujstwo, a tu masz, drugie to włosy ojca, które sterczały sobie w nieładzie. Było jeszcze kilka takich odchyleń od normy, ale największe wrażenie zrobiły na mnie te dwa.

                -Co się stało? – zapytałam nieproszona. Zaraz mi się oberwie. Obserwowałam reakcję ojca. Jego twarz nawet nie drgnęła, za to zaskoczyła mnie matka. Pierwszy raz usłyszałam, jak krzyczy.

                -Ty, masz czelność pytać, co się stało? Ty, wyrodna córka, napoiłaś ojca jakimś trunkiem, a potem- resztę wypowiedzi zagłuszył łomot wyłamywanych drzwi. Poczułam czyjeś ręce na mojej szyi, a po chwili słowa, które należały prawdopodobnie do osoby, która przez kilkadziesiąt lat nie rozstawała się z paczką papierosów.

                -A więc znaleźliście ją przed nami. Ale coś poszło nie po waszej myśli i mała przyszła do nas. Teraz macie wybór, możecie dać nam odejść, a nie zrobimy jej krzywdy, albo zacząć z nami walczyć , ryzykując kilka szram na twarzy małej. Co wybieracie?

                Dopiero po chwili pochwyciłam spojrzenie Dawida, była w nim wola walki, ale ja też miałam tu coś do powiedzenia. Szybkim ruchem oderwałam lepkie łapy tego typa od mojej szyi i pozbawiłam jego stopy kontaktu z podłożem klasycznym podcięciem po czym, jak najszybciej przebiegłam do Patrycji. Ona opatuliła wokół mojego ciała swoje drobne ręce, a jej kompan zajął się wykańczaniem innych.

                Jego ruchy były płynne, odparowywał ciosy niczym mistrz, uchylał się przed każdym i nic nie było w stanie go rozproszyć.

                Kopnięcie, unik, wyprost, cios. Wyglądało to, jak zabawa w kotka i myszkę, ale kot zmienił swą postać, stał się tygrysem i gepardem w jednym. Szybkie ruchy łączyły się w jedno z gracją uników. Jego ciało tańczyło, a przeciwnicy równie dobrze mogliby stanąć nieruchomo i czekać na śmierć. Oni jednak łudzili się, że mają szanse. Mylili się. Nie minęło piętnaście minut, a on położył ośmiu (sześciu pojawiło się zaraz po wyłamaniu drzwi)przeciwników, czym zasłużył na moje bezgraniczne uwielbienie.

                -Opuściłem się, kiedyś kładłem ich w niespełna dziesięć minut.

                -Kiedyś byłeś nowonarodzonym, teraz nie masz szans spaść poniżej czternastu i pół.

                -Założymy się?

                -Może później, ta mała ma dość.

                -Opowiemy jej?

                -Później, kiedy dołączy do nas Mateusz i Adam.

                -Jasne- wyczułam w tym słowie odrobinę ironii, zapewne po tym, jak Patrycja wymówiła imię Mateusza, bez wrogości.

                Dużo później siedzimy w lesie. Adam wytrzasnął ze sklepu ogromny, niebieski namiot. Bez problemu pomieścił całą naszą piątkę i zostało jeszcze trochę miejsca. Ja jednak spostrzegłam to dużo później, powodem była historia, którą zaczął opowiadać Adam.

                „Kilka milionów lat temu, gdy Świat powstawał w rękach Najwyższego, pojawiły się dwie zupełnie różne kreatury. Jedna z legend opowiada, że stworzyły się same, z łupin odrzucanych przez Boga, inne, że z gwiazd, które darowały im życie. My jednak wiemy lepiej. Bóg zdradził nam sekret naszego istnienia. Grzechy. Demony powstały z grzechu, Anioły z dobrych uczynków. My jesteśmy tak jakby połowami, jak sądzisz, z czego powstaliśmy…”

                Jego odpowiedź zmroziła mi krew w żyłach.